Drzwi nr 0

***

   Zegar właśnie wybijał godzinę pierwszą. Jego monotonne tykanie wypełniało to duże, zaniedbane pomieszczenie, nie pozwalając zebrać myśli. "Gdzie ja , do cholery, jestem? " - zastanawiał się siedzący pod ścianą chłopak. Po chwili zmagania ze sznurem krępującym jego nadgarstki oswobodził  ręce i szybko zsunął z twarzy brudny worek, który ktoś brutalnie naciągnął mu na głowę. Zwinnym ruchem podniósł się z podłogi i ruszył na zwiedzanie swojego więzienia. Oczy chłopaka powoli przyzwyczajały się do panującego wokół mroku. Po kilku minutach dostrzegł duże, metalowe drzwi, zbliżył się do nich i energicznie szarpnął zardzewiałą klamkę. Nie ustąpiła.

 - Mogłem się tego spodziewać - mruknął sam do siebie. Naraz do jego uszu dobiegł znajomy dźwięk. Ktoś nie mógł trafić kluczem w otwór w drzwiach. Po kilku ciągnących w nieskończoność chwilach, osoba po drugiej stronie żelaznych wrót uporała się z zamkiem i pchnęła drzwi, które uchyliły się ze złowieszczym skrzypnięciem. Przez głowę chłopaka pogalopowały setki myśli... Drzwi otwierały się coraz szerzej, a po ścianie zaczął wspinać się tajemniczy cień. Chłopak instynktownie odsunął w najbardziej odległy kąt pokoju. Wstrzymał oddech, zacisnął powieki i...

 - Jake! 

Po środku pomieszczenia stała drobna dziewczyna ubrana w czarny kombinezon. Na stopach miała ciemne tenisówki, a w jej oczach było widać niejakie rozbawienie. Bordowe włosy, okalające bladą twarz, silnie kontrastowały z maskującym ubraniem. Zdecydowanym krokiem podeszła do chłopaka i
pomogła mu wstać.
 - Co tak długo, Jill? Siedzenie w takim miejscu nie należy do najprzyjemniejszych! - powiedział wyraźnie zirytowany i obdarzył dziewczynę zimnym spojrzeniem.
   W ciszy wyszli z mrocznego więzienia.

***